دلشکسته

روز تولدت به غلط روز دختر است 
در اصل روز آمدنت روز خواهر است
شادند از حضور تو اهل جهان ولی
خوشحالی امام رضا جور دیگر است
امشب به اعتبار روایات مانده ام
میلاد توست یا شب میلاد کوثر است
وقتی پس از کریم تو تنها کریمه ای
اسم تو با امام حسن حاصلش زر است
از هرچه بگذریم نشد بگذریم از این
از خواهری که این همه عشق برادر است
دریاچه ی نمک سندش بین اهل بیت
آری طعام سفره ی تو با نمک تر است
پس قلب این کویر به شوق تو می تپید
وقتی که کوه خضر برای تو منبر است
امشب حساب کرده ام از خانه تا حرم
به نیت امام رضا هشت تا در است
با این حساب باز دل بی قرار من
آهوست توی مشهد و در قم کبوتر است
جمع دل من و دل هر کس به غیر تو
در بین صحن آینه جمع مکسر است
ما را سری است با تو که گر خلق روزگار
دشمن شوند هدیه ی ما باز هم سر است
جای بقیع و آن همه قبری که خاکی است
دیدم در این حرم چه قدر سنگ مرمر است
او هم شبی درست پدر را ندیده است
معصومه هم رقیه ی موسی بن جعفر است

هر که خواهد با حسین گیرد تماس

ابتدا باید شود زینب شناس

لال گردد آن زباتهای عناد

دخت حیدر کی ز سر معجر بداد

ترس دشمن از حجاب زینب است

حفظ چادر انقلاب زینب است

عارفان را نقش ماتم زینب است

عمه مولای عالم زینب است

وفات مظلومانه بی بی دو عالم حضرت زینب ( س ) تسلیت باد

صدا زد ای خدای جهانیان

 جواب شنبد:بله

 صدازد ای خدای نیکوکاران

 جواب شنید:بله

 صدازد ای خدای اطاعت کنندگان

 جواب شنید:بله

 این بار صدازد ای خدای گنهکاران

 جواب شنید:بله بله بله

 با تعجب گفت:خدایا تورا خدای جهانیان

 خدای نیکوکاران

 وخدای اطاعت کنندگان خواندم

 یکبار فرمودی بله

 ولی تورا خدای گنهکاران خواندم

 سه بار گفتی بله

 حکمتش چیست؟
 جواب آمد:

مطیعان به اطاعت خود
 نیکوکاران به نیکوکاری خود
 وعارفان به معرفت خود اعتماد دارند
 گنهکاران که جز به فضل من پناهی ندارند
 اگر از درگاه من نا امید گردند
 به درگاه چه کسی پناهنده شوند

باور کنیم رجعت سرخ ستاره را

میعاد دستبرد شگفتی دوباره را

باور کنیم رویش سبز جوانه را

ابهام مردخیز غبار کرانه را

باور کنیم ملک خدا را که سرمد است

باور کنیم سکّه به نام محمد(ص) است

از سفر فطرت از صحف از صحف از زبور

راوی! بخوان به نام تجلی، به نام نور

آفت نبود و موت نبود و نفس نبود

او بود و بود او جز او هیچ کس نبود

«قال الست ربکم»ی را بلا زدند

فالی زدند و قرعه تکوین ما زدند

سالار «کنت کنز» در آیینه نطفه راند

برقی جهید و خرمن آدم نشانه ماند

ویرانه گرد خانه زنجیر او شدیم

ز افلاکیان خلیفه تقدیر او شدیم

گردید چرخ و خاک فلک کو به کو نشست

آدم رهید و نوح به جودی فرو نشست

ایوب‌ها به سفره کرمان کَرَم شدند

یعقوب‌ها به حوصله پامال غم شدند

موسی بسی ز نیل حوادث امان گرفت

تا همچو نیل دامن فرعونیان گرفت

بسیار بت شکست که از سیم کرده بود

تهمت به بت زدند، براهیم کرده بود

از رشکِ لطف، جان ملایک ملول ماند

هیهات بر زمانه که انسان جهول ماند

باور کنیم رجعت سرخ ستاره را

میعاد دستبرد شگفتی دوباره را

باور کنیم رویش سبز جوانه را

ابهام مردخیز غبار کرانه را

باور کنیم ملک خدا را که سرمد است

باور کنیم سکه به نام محمد(ص) است

علی معلم

خبر دادند جمعی ابله و عصیانگر و گمراه

مثال کِرم می جنبند در روی زمین ناگاه

تعجب نیست این جنبیدنِ پست و حقیر و خوار

که روئیده ست گاهی بر سرِ دیوار ،مشتی خار

اگر زد ابلهی نقشی که خود را بر ملا سازد

نمی داند جهانی را علیهِ خود بلا سازد

نمی داند که مُشتِ انتقامِ مسلمین سخت است

نمی داند وجودِ بی وجودش، خوار و بدبخت است

که اسلام است مثلِ استخوانی در گلوی کفر

مسلمان است چون تیر بلا خیزی به سوی کفر

تعفن ، بوی کفر است و ضلالت، رنگِ گمراهی

مسیرِ گمرهان و ابلهان افتاده در چاهی

غذای ذهنِ پوکِ مرتدانِ خفته در مرداب همیشه لاشه ی مردار بوده در همان گنداب

نباید انتظارِ نیکی از بطلان و عصیان داشت

که بی شک کافران دارند ترفندی که شیطان داشت

خدا بخشیده بر ذاتِ محمد نعمتی برتر

جهان خم کرده سر را پیشِ پایِ پاک پیغمبر

محمد روشنایی بخش تر از آفتاب وماه

زمین و آسمانها از مقام و عزتش آگاه

شعور و معرفت بخشید بر نسل بشر،احمد

به اذنِ نور قرآن و خدای واحد و سرمد  

جمیع کافران چون کاه در آغوش طوفانند 

و نا آگاه از خشم و قوانینِ مسلمانند حقیرند 

و اسیرِ این حقارت، تا ابد گمراه و بدبختند و بی مقدار

چون جرثومه ای در چاه اگر زد ابلهی نقشی که خود را بر ملا سازد 

نمی داند جهانی را علیه خود، بلا سازد

و چشمانم طعم  باران  میگیرد

لحن معصوم احساسم لب به هزیان می گشاید

وقتی تو نیستی با سبدی کهنه، خاطره ها و یاد خاطراتت را آب میدهم

باور تلخ نبودنت تاوان کدامین گناه بود که من باید پس بدهم.

گرکوه بود از او نماندکاهی

بیچاره غریب اگر چه ساکن باشد

چون یاد وطن کند برآرد آهی 

من خسته از این دار و ندارم چه کنم ؟

آتش زده ام به یادگاری هایش

با خاطره ی خنده ی یارم چه کنم ؟

دلپاک

خودم را حیف با دست تو کشتم

دگر یاری نگیرم تا همه عمر

تو را دارم برای هفت پشتم 

مهدی فرجی

نه در باده نوشان صفا دیده ام

زنامردمی ها نرنجد دلم

که از چشم خود هم خطا دیده ام

به خاکستر دل نگیرد شراب

من از برگ چشمی بلا دیده ام

وفای تورا نازم ای اشک غم

که در دیده عمری تو را دیده ام

وقتی  که   میگیرد   دلم  تنهای  تنها  میشوم

شد  دل  اسیر  درد و غم  تنهای  تنها میشوم

حال مرا  از بیکسی  هرگز  نمی پرسد  کسی

از این  همه  جور و  ستم  تنهای تنها  میشوم

گیرد  که  باشد  قامتم  مانند  سروی   استوار

چون میشود از غصه خم   تنهای تنها  میشوم

ترس از فراق و بی کسی تنهائی و  دلواپسی

آندم  که  چیدم  روی  هم  تنهای تنها  میشوم

دلی که معرفت کسبِ داغ را گم کرد

مرا به سمت خیابان سبز عشق ببر

دلم نشانی آن کوچه باغ را گم کرد

قیصر امین پور

آب می دهد درخت درد را

برق آه بی گنـاه من ذوب می کند

سد صخـره هـای سخت درد را

فکر می کنم عاقبت

هجوم ناگهـان عشق

فتح می کنـد پایتخت درد را

از مشتاقان ضربه ی  شست شماست 

ای عشق بیار هر بلایی به سرش 

کلا دل ما اجازه اش دست شماست

هادی محمد زاده