تا آخرِ قصه . . .

عصری پاییزی

من و پنجره و صدایِ پایِ تـ ـو

لـ ـبـ ـخـ ـنـ ـدی که قلبم را نشانه گرفت

و چـ ـشـ ـمـ ـهـ ـایـ ـی که فریاد میزد:

میدانم عاشقم میشوی . . .

این

نقطه یِ پایانِ کودکیهایِ من بود . . .






هر سفر را

ره توشه ای لازم است

و برایِ سفر از تو

کوله بارم را پر می کنم از

یادِ تو و دلبستگی هایم

و چنان سنگین است که

پایم نمی رود،

به سنگفرش کوچه می چسبد

سایه ام کش می آید

دلم جا می ماند