حوا . . .

فرو افتادم از چشم تو تا رسوا شود حوا

بهر جا پا گذارد لخت و بی پروا شود حوا

 
بگردد آنقَدَر دنبال خود در این سرازیری

که مثل ابروان لاغر خود تا شود حوا

 
چنان از آب رنگ این زمین برگونه ها ریزد

که خود نوع جدیدی صخره ی صحرا شود حوا
 

بهای حلقه عصیان تنور داغ تبعید است

بسوزد آنقَدَر تا انجمادش وا شود حوا

 
بگردد آنقدر در چشم این و آن که تا روزی

سر یک چارسو چون پیرهن سودا شود حوا


من از چشم تو افتادم چو نیم دیگرم عریان

که دنیا را بگردم تا کجا پیدا شود حوا

 
بگردم تا عطش در استخوانم ریشه اندازد

و من آتش بگیرم ناگهان دریا شود حوا

    شاعر سلمانعلی زکی