نــبـودنـت . . .

بــنـد دلــــــم کـه پــاره مـــی شــود

دلـــم بــهـانـه ات را مــی گـــیـرد

هـر چــه می کشم هـم از سـر ایــن بــنـد دلـم هـــسـت

بــه نــبـودنــت اعــتـراض نـمــی کــنـم

بــنـد دلــــم را خــواب هــایــی پــاره مــی کــنـند

که بــهـانـه ات را به دلـــم مــی انــدازد

بــاور کــن بــه نــبـودنـت اعــتـراضـی نــدارم . . .

گفتی که :

چو خورشید زنم سوی تو پر

چون ماه ، شبی می کشم از پنجره سر

اندوه که خورشید شدی

تنگ غروب

افسوس ، که مهتاب شدی

وقت سحر!