ببخش نماندی . . .

مـــی خـــواســـتـــم 

پــیــش رویـت دنــیــا را بـه زانـو در بـیـاورم 

مـــی خـــواســـتـــم 

تـمـام بـاغـچـه هـا را بـرایـت اقـاقـی بـکـارم 

مـــی خـــواســـتـــم 

شــب هـایـت سـتـاره بـاران بـاشـد 

نه بی ستاره ، بارانی 

مـــی خـــواســـتـــم 

خـوش خـبـر تـریـن قـاصــدک هـا را 

بــرایــت بـه بـاد بـسـپـارم 

مـــی خـــواســـتـــم 

بـرایـت کـوچـه هـا را گـردگـیـری کـنـم 

آیـنـه هـا را چـراغـانـی . . . ! 

مـــی خـــواســـتـــم 

«عـــاشــقـــت بـــاشـــم» 

بــبــخـــش 

طـاقــت نـداشـتـی 

بــبــخــش 

نـــمـــانــــدی !

کشیدم

خط قرمزی که باید پیش از اینها می کشیدم

دیگر سخت می شوم

نه تو و نه هیچ کس دیگر

نمی تواند به سرزمین من هجوم بیاورد و

تمام دار و ندار من را با خود به هیچستان ببرد . . .

در من انقلابی است

که انقراضش را هیچ گاه نخواهی دید

دیگر تمام شد

تمام . . .