مرز جنون . . .

کلماتم را 

در جوی سحر می‌شویم 

لحظه‌هایم را 

در روشنی باران‌ها 

تا برای تو شعری بسرایم، روشن 

تا که بی‌دغدغه بی‌ابهام 

سخنانم را 

در حضور باد 

این سالک دشت و هامون 

با تو بی‌پرده بگویم 

که تو را 

دوست می‌دارم تا مرز جنون

   شفیعی کدکنی

بودنت مهم است همین . . .

آنکه دلت را شکست،تاریخ تولدش یادت مانده

آنکه رهایت کرده تاریخ آمدنش و رفتنش دقیق یادت مانده

و آنکه احساست را به بازی گرفت،

لحظه به لحظه خاطراتش را سالها در یاد داری !

اما آنکه دوستت دارد را سطری در تاریخ زندگیت به نامش زدی ؟